Αν η κυβέρνησή μας ήταν πράγματι ελληνική…..

«Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά μου χωρίς να πιω ούτε μία στάλα. Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα. Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα, δεν έχω άλλη συντροφιά. Ότι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι και γκρέμισαν με τον αγέρα τού φθινοπώρου.»

Γιώργος Σεφέρης «Μυθιστόρημα»

Πολλές φορές η ιστορία σού προσφέρει μια ευκαιρία και στο χέρι σου είναι αν θα την αδράξεις ή όχι. Συνήθως αυτή η ευκαιρία είναι και η μοναδική. Ή μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς, η κάθε ευκαιρία είναι μοναδική. Όπως και το αποτέλεσμα που παράγει. Το ορίζει και ο Αριστοτέλης στο 4ο αξίωμά του περί αιτίας και αποτελέσματος. Αν αδράξεις την προσφερόμενη ευκαιρία, παράγεις ένα αποτέλεσμα. Αν όχι, παράγεις κάποιο άλλο. Διότι, εσύ είσαι μέρος και της αιτίας και του αποτελέσματος.

Μια τέτοια ευκαιρία προσφέρεται σήμερα στην Ελλάδα. Μια μοναδική ευκαιρία, που θα μπορούσε δυνητικά να οδηγήσει σε οριστική δικαίωση των εθνικών μας στόχων. Αρκεί βεβαίως να είχαμε κυβέρνηση διαθέτουσα κατά πρώτον, στρατηγική στόχευση και κατά δεύτερον, να μην ήταν δέσμια εξαρτήσεων και αίολων ιδεολογημάτων

Το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία, ανεξαρτήτως ταυτότητας και επιδιώξεων των οργανωτών του, πήρε μια τέτοια τροπή, όπου ένα δεύτερο πραξικόπημα  εκδηλώνεται στη γειτονική χώρα, αυτή την φορά από το ίδιο το καθεστώς. Κι αυτό το πραξικόπημα είναι τόσο απόλυτο και καταπελτικό, που ουσιαστικά καταλύει κάθε τι που χαρακτηρίζει ένα σύγχρονο συγκροτημένο κράτος. Στρατός, δημόσια διοίκηση, δικαστικό Σώμα, ο παιδαγωγικός ιστός της χώρας, και μαζί μ’ αυτά, δημοσιογράφοι, κληρικοί, συνδικαλιστές σύρονται σωρηδόν κατά χιλιάδες στα μπουντρούμια και στα κολαστήρια.

Ουσιαστικά εκεί, πέραν των ανατολικών θαλασσίων συνόρων μας, δεν υφίσταται καν κάποιο συγκροτημένο κράτος, παρά ένα απέραντο πεδίο αναμέτρησης ασύμμετρων παραεξουσιών και συμφερόντων. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει σήμερα τουρκικό κράτος και είναι αμφίβολο αν θα υπάρξει ποτέ ξανά στην μορφή που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.

 
Παλαιότερα λέγαμε ότι η Τουρκία δεν είναι μια χώρα που διαθέτει στρατό, αλλά ένας στρατός που εδράζεται σε μια χώρα. Σήμερα, με έναν στρατό υπό διωγμό, αποδεκατισμένο και αποσαρθρωμένο, με τους μισούς στρατιωτικούς είτε συλληφθέντες είτε επικηρυγμένους και το χειρότερο, σωματικά ανασκολοπισμένους και ψυχικά ατιμασμένους, ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι υπάρχει Τουρκία; Όχι! Η Τουρκία που ξέραμε δεν υπάρχει πια. Η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη των Βαλκανίων έπεσε σαν χάρτινος πύργος. Και βασικός ολετήρας αυτής της πτώσης είναι ο κατεξοχήν θεσμικός στυλοβάτης της: ο σουλτάνος Ερντογάν.

Η ευκαιρία που μας προσφέρεται σήμερα είναι μοναδική. Στην ουσία πρόκειται για την ευκαιρία της χιλιετίας. Αρκεί βεβαίως να έχουμε πραγματικά ελληνική κυβέρνηση και όχι αυτά τα άβουλα και φοβικά σούργελα της καρπαζοαρπαχτής. Κυβέρνηση με όραμα συγκεκριμένους στόχους, με εθνικές προτεραιότητες και ξεκάθαρες και αποκρυσταλλωμένες αντιλήψεις περί του τι εστί εθνικό συμφέρον και πως αυτό προσδιορίζεται.

Τι θα έπρεπε να είχαμε κάνει ήδη
Δύο είναι τα μεγάλα αγκάθια στη σχέση-αντιπαράθεσή μας με την Τουρκία. Το Αιγαίο και το Κυπριακό. Υπάρχει βέβαια και ένα τρίτο, που αφορά στη Θράκη, όμως εκείνο έχει ήδη οριοθετηθεί υπέρ μας, αρκεί να καταστήσουμε ακόμα πιο σαφές ότι δεν τίθεται κανένα θέμα εθνοτικών μειονοτήτων στην περιοχή. Το θέμα του τουρκικού προξενείου της Θράκης είναι κάτι που θα λυθεί αμέσως μετά τις δύο πρώτες φάσεις που αφορούν στην Κύπρο και στο Αιγαίο και θα αφορά βεβαίως στο κλείσιμό του.
 
Αιγαίο
Κίνηση 1η. Εγκατάσταση αξιόμαχων ναυτικών βάσεων σε όλα τα ακριτικά νησιά μας, από την Λήμνο μέχρι το Καστελόριζο.

Κίνηση 2η. Άμεση μονομερής ανακήρυξη ολόκληρου του Αιγαίου ως ελληνικό Αρχιπέλαγος.

Κίνηση 3η. Παν-ναυτική οργανωμένη επιχείρηση ανάρτησης της ελληνικής σημαίας σε όλα τα νησάκια και τις βραχονησίδες, συμπεριλαμβανομένων βεβαίως και των Ιμίων.

Κίνηση 4η. Καταγγελία της πρόσφατης συμφωνίας ΝΑΤΟ, Γερμανίας, Τουρκίας και Ελλάδας για παραχώρηση του δικαιώματος φύλαξης των θαλασσίων συνόρων μας στο ΝΑΤΟ, απομάκρυνση όλων των ξένων δυνάμεων από το Αιγαίο και ανάληψη της ευθύνης διαφύλαξης των θαλασσίων συνόρων μας αποκλειστικά και μόνο από ελληνικές Δυνάμεις.

Κίνηση 5η. Ρηματική διακοίνωση προς την Τουρκία για άμεση κατάρριψη και καταβύθιση κάθε εχθρικού αεροσκάφους και κάθε πολεμικού ή μη πλοίου, που θα παραβιάζει τα χωρικά, εναέρια και θαλάσσια σύνορά μας.

Κύπρος
Το Κυπριακό, εκτός από χαρακτηριστική περίπτωση ξένης στρατιωτικής κατοχής και  συνεχούς μεθοδευμένου εποικισμού, συνιστά επίσης κατάφωρη και μαζική παραβίαση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών από την Τουρκία, καθώς και συστηματική καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς στις κατεχόμενες περιοχές.

Το δικαίωμα του Κυπριακού και γενικά του Ελληνικού λαού για αντεπίθεση και ανακατάληψη των πατρίων εδαφών, παραμένει αναφαίρετο, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Σ’ αυτή την μεταπραξικοπηματική συγκυρία της Τουρκίας, μας προσφέρεται μια μοναδική ευκαιρία άσκησης του πιο πάνω δικαιώματος. Και μάλιστα με απόλυτα διασφαλισμένη την αίσια για τα εθνικά μας συμφέροντα κατάληξη. Πρώτον, επειδή θα έχουμε το διεθνές δίκαιο με το μέρος μας και δεύτερον, διότι η μοναδική χώρα που θα μπορούσε να αντιδράσει, η Τουρκία, σ’ αυτή τη φάση και για πολύ καιρό ακόμα, έχει αχρηστεύσει την στρατιωτική της ισχύ.

 Χθες το βράδι είδα ένα παράξενο όνειρο. Γι’ αυτό και κάθησα και έγραψα αυτό το άρθρο. Άκου πράγματα. Ήταν Σάββατο χαράματα. Ξυπνήσαμε, λέει, στον ήχο εμβατηρίων. Βάλαμε ραδιόφωνο και έλεγε για μια πολυμέτωπη συντονισμένη επίθεση δια ξηράς, θαλάσσης και αέρος. Η Εθνοφρουρά της Κύπρου, μαζί με την ΕΛΔΥΚ, εξαπέλυσαν συντονισμένη επίθεση κατά μήκος της πράσινης γραμμής. Ταυτόχρονα μια αποβατική επιχείρηση τριών ελληνικών μεραρχιών αποβιβάζονταν σε Κερύνεια, Αμμόχωστο και Τηλλυρία, ενώ η ελληνική πολεμική αεροπορία σφυροκοπούσε ανελέητα στοχευμένες στρατιωτικές θέσεις των τουρκικών κατοχικών δυνάμεων. Μέσα σε 24 ώρες ολόκληρο το νησί ελέγχεται απόλυτα από τον Ελληνο-Κυπριακό στρατό.
Όλη αυτή η επιχείρηση ήταν τόσο ζωντανή στο όνειρό μου, που θυμάμαι ακόμα και τις σπασμοδικές αντιδράσεις της Τουρκίας. Μια Τουρκία παντελώς ανίκανη για οποιαδήποτε κίνηση. Δεν χρειάστηκε καν να γίνουν εκτεταμένες πολεμικές επιχειρήσεις. Οι κατοχικές δυνάμεις παραδίνονταν χωρίς αγώνα. Ποιος στρατός, άλλωστε, να κινηθεί; Ποιοι στρατηγοί; Ποιοι ναύαρχοι; Οι ατιμασμένοι; Οι ανασκολοπισμένοι με γκλομπς και κάνες όπλων; Ποιοι αεροπόροι; Εκείνοι που κρύβονται στις τρύπες και στις απάτητες βουνοκορφές για να αποφύγουν τη σύλληψη και τον διασυρμό; Και γιατί να πολεμήσουν όλοι αυτοί; Και για ποιον; Για ποιο κράτος; Για τον Erdogan efendi;

Παράξενο όνειρο, αλήθεια. Έγινε, λέει, και δημοφήφισμα στο νησί με το ερώτημα: Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Συντριπτική η επικράτηση του «ΝΑΙ». Την επόμενη μέρα συνεδρίασε εκτάκτως και η ελληνική Βουλή, η οποία και υπερψηφίζει την αποδοχή του αιτήματος του κυπριακού λαού γα Ένωση.
Όλα λειτούργησαν με το μέρος μας. Μέσα σε λιγότερο από δύο 24ωρα είχαν τελειώσει όλα. Άντε και μερικές εβδομάδες ακόμα για να διευθετηθούν και τα ζητήματα του δημοψηφίσματος και της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. Άντε και μερικές ακόμα για την οριστική συνθηκολόγηση της νέας, μεταβατικής κυβέρνησης της Τουρκίας.

Ένα μόνο μειονέκτημα υπάρχει. Όλα αυτά δεν ήταν παρά ένα όνειρο. Ξύπνησα το πρωί στην οικτρή μας πραγματικότητα. Με μια κυβέρνηση που λέει ότι το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του. Αυτοί που ψήφισαν το σχέδιο Ανάν. Αυτοί που ακόμα και μέχρι σήμερα «παλεύουν» για διζωνική, δικοινοτική Ομοσπονδία. Και μια αντιπολίτευση, που από τότε, το 1974, έλεγε ότι η Κύπρος είναι μακριά.

Κοίτα πως τα ‘φερε ο χρόνος. Να μας προσφέρεται μια τέτοια μοναδική ευκαιρία κι εμείς εδώ να έχουμε το πιο άθλιο, εθελόδουλο και ξεπουλημένο πολιτικό προσωπικό, με μοναδική τους έγνοια την διαιώνιση της εξουσίας τους.

Κι όμως. Μπορεί όλα αυτά να ήταν ένα όνειρο. Όνειρο θερινής νυκτός. Όμως ποιος σου λέει ότι και τα όνειρα δεν πραγματοποιούνται καμιά φορά;


Του Γιώργου Ιεροδιάκονου