Τι θα αποφασίσουν οι εφοριακοί; Castra Praetoria ή αποκατάσταση της δημοκρατίας;

του Λάμπρου Μαυρουδή

Αν το μόνο εφόδιο που έχει κανείς είναι ένα σφυρί, τότε βλέπει όλα τα προβλήματα σαν καρφιά  – Abraham Maslow

Είναι 16 Ιουλίου 2020 γύρω στη 13:15, ένας άντρας 45 χρόνων εισέρχεται στη Δ.Ο.Υ. Κοζάνης και αφού θερμομετρείται  από την εντεταλμένη υπάλληλο, δηλώνει ότι θέλει να μεταβεί στο τμήμα Κεφαλαίου. Στρίβει όμως προς το τμήμα εισοδήματος. Φέρει μαζί του ένα σακίδιο από το οποίο βγάζει ένα τσεκούρι και επιτίθεται αρχικά σε έναν υπάλληλο άνδρα 55 χρόνων και στη συνέχεια σε μια γυναίκα 67 χρόνων. Επικρατεί πανικός, ουρλιαχτά,  τσιρίδες. Μια ακόμη υπάλληλος στη προσπάθειά της να διαφύγει πέφτει από τις σκάλες του ορόφου και τραυματίζεται στο πόδι. Ο προϊστάμενος της Δ.Ο.Υ. μαζί με έναν συμβασιούχο υπάλληλο επεμβαίνουν και ακινητοποιούν τον δράστη πριν το μακελειό πάρει ακόμη πιο τραγικές διαστάσεις.

Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές ο άνδρας  χαροπαλεύει διασωληνωμένος στο Νοσοκομείο Παπανικολάου Θεσσαλονίκης ενώ η γυναίκα και αυτή διασωληνωμένη εμφανίζει πιο σταθερή κατάσταση. Και οι δύο έχουν υποστεί βαρύτατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Η γυναίκα σύμφωνα πάντα με τους σοκαρισμένους γιατρούς έχει απωλέσει οριστικά το ένα της μάτι. Και οι δύο αντιμετωπίζουν σοβαρά το ενδεχόμενο μόνιμης αναπηρίας αν όχι κίνδυνο ζωής.

Το περιστατικό αυτό είναι πρωτόγνωρο, σοκαριστικό, είναι ανησυχητικό, είναι ακραία βίαιο ίσως και πρωτοποριακά παγκόσμιο.

Εφοριακοί… μισητό επάγγελμα

Σαν περιστατικό επίθεσης όμως ειδικά προς τις υπηρεσίες και τους υπαλλήλους δεν είναι μοναδικό.

Ειδικά από το μετασχηματισμό των Δημοσίων Οικονομικών Υπηρεσιών σε καταστήματα της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ) τα περιστατικά προπηλακισμών και χρήσης βίας προς τους υπαλλήλους έχουν πολλαπλασιασθεί και θα λέγαμε έχουν καθιερωθεί.

Από το 2017 εως σήμερα έχουν καταγραφεί τουλάχιστον 15 περιπτώσεις επιθέσεων ή χρήσης βίας στους υπαλλήλους ή τις υπηρεσίες και τα μέσα της ΑΑΔΕ.

Το φαινόμενο όμως της βίας κατά των φορολογικών υπηρεσιών και των υπαλλήλων τους δεν είναι ελληνικό προνόμιο και αποκλειστικά κατοχυρωμένο.

Από το 1970 η Αμερική καταγράφει συμβάντα επιθέσεων σε κλιμάκια και υπηρεσίες του IRS, του αντίστοιχου Αμερικανικού σώματος φορολογικών ελέγχων, με αποκορύφωμα την θανατηφόρα επίθεση του 2010 όταν ο Τζο Στακ πιεσμένος από την διενέργεια ελέγχου που του ασκούσε το τμήμα του IRS στο Ωστιν του Τέξας, γράφει ένα δραματικό μανιφέστο, βάζει φωτιά στο σπίτι του στο Γουάκο και απογειώνεται με το μικρό ιδιωτικό του αεροσκάφος οδηγώντας το σαν καμικάζι πάνω στο κτίριο της υπηρεσίας, σκοτώνοντας εκτός από τον εαυτό του, έναν ακόμη υπάλληλο και τραυματίζοντας άλλους 13.

Αν πούμε να ακολουθήσουμε το νήμα της ιστορίας θα φτάσουμε ακόμη και στον 4^ο αιώνα π.Χ., θα ανέβουμε στα πρωτοχριστιανικά χρόνια όπου ο τελώνης θεωρούνταν το πιο μισερό πρόσωπο και ήταν κάτι το βρωμερό να διαβεί το σπίτι σου, για να περάσουμε στα ρωμαϊκά χρόνια όπου οι φοροεισπράκτορες ασκούσαν βία και παρέκτροπες πράξεις προκειμένου να μαζέψουν τους φόρους για την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας, ενώ στο μεσαίωνα και στη Γαλλική επανάσταση δόθηκε η ευκαιρία στους αγανακτισμένους πολίτες να βγάλουν με τον πιο σκληρό τρόπο το άχτι τους στους φοροεισπράκτορες σκοτώνοντάς τους με κάθε τρόπο ή οδηγώντας τους ακόμη και στη γκιλοτίνα και την πυρά.

Οι φόροι ανέκαθεν ήταν το αγκάθι ανάμεσα στη κοινωνία και σε εκείνους που ασκούσαν την εξουσία.

Κι ενώ οι φόροι (κάποτε πρέπει η επίσημη πολιτεία και η επιστημονική κοινότητα να εξηγήσουν στον κόσμο τι θέλουμε να κάνουμε με τους φόρους, πόσους χρειαζόμαστε, αν τους χρειαζόμαστε και γιατί) οφείλουν να έχουν την αναδιανεμητική, την ανταποδοτική και την διαχειριστική τους αξία για μια οργανωμένη κοινωνία που θέλει να δημιουργήσει υποδομές,  να στηρίξει ομάδες ανθρώπων, να ασκήσει νομισματική πολιτική όπως και να καθορίσει τις σχέσεις της με άλλες κοινωνίες εκτός συνόρων, η συλλογή των φόρων καταλήγει συχνά να χρηματοδοτεί σπατάλες των αρχών εξουσίας.

Οι φορολογικές αρχές είναι δύσκολο να είναι συμπαθείς στο κοινωνικό σύνολο. Επειδή η φορολογική συμμόρφωση δεν είναι πάντοτε εφικτό να είναι συνειδητή συμπεριφορά ή η εξουσία δεν φροντίζει ώστε να λειτουργεί έτσι,  οι αρχές προχωρούν σε δραστικά μέτρα ειδικά αν έχουν να κάνουν με οργανωμένη παράνομη δραστηριότητα ή εκ των προτέρων αντιμετωπίζουν ως οργανωμένη παράνομη δράση οποιαδήποτε φορολογική αποφυγή ή απόκρυψη.

Από την πλευρά των πολιτών επίσης… όσο και αν συμφωνούν στην φοροδοσία, όταν έρχεται η ώρα της λυπητερής… δυσανασχετούν.

ΑΑΔΕ το όχημα ειδικού σκοπού

Αυτό που έγινε όμως με την ΑΑΔΕ πυροδότησε έναν κοινωνικό αυτοματισμό που αν ανακαλέσει κανείς τη μνήμη του, θα θυμηθεί ότι λειτούργησε σε πολλές επαγγελματικές ομάδες.

Η προμνημονιακή Ελλάδα δεν είχε την οργάνωση και τους αυτοματισμούς που είχαν επιτύχει η υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Με την εφαρμογή των μνημονίων οι δανειστές μέσω του μηχανισμού της τροϊκας, προσπαθούσαν να βρουν τον τρόπο που θα διασφάλιζαν την ροή της χρηματοδότησης των δόσεων των δανείων τους.

Το τραπεζικό σύστημα με τις εισπρακτικές εταιρίες δεν αποτελούσε φόβητρο για τους Έλληνες που είτε αδιαφορούσαν, είτε μέσω νομικών οδών βάζανε τροχοπέδη στην αποπληρωμή των υποχρεώσεών τους.

Η παρουσία της τρόϊκας στην Ελλάδα με την αγαστή συνεργασία των ντόπιων τεχνικών συμβούλων… την οδήγησε γρήγορα στο συμπέρασμα πως η λέξη «εφορία» για τους Έλληνες έχει ισχυρή αντήχηση.

Έτσι λοιπόν δόθηκε έμφαση να αναδιαρθρωθεί ο μηχανισμός των Δ.Ο.Υ ώστε να αποτελέσει ένα ευέλικτο όργανο, που θα ελέγχεται από δυνάμεις της αγοράς και θα στελεχωθεί σταδιακά από «νέα μυαλά» που να είναι σαν «λευκές κόλλες χαρτί για να γράψουμε επάνω τους» όπως έλεγε ο τότε υπουργός οικονομικών κ. Στουρνάρας στις συναντήσεις διαμαρτυρίας των συνδικαλιστών της ΠΟΕ Δ.Ο.Υ για τις συγχωνεύσεις και τους ελεγκτές είσπραξης και βεβαίωσης.

Γιατί τι να τους κάνεις τους έμπειρους και αξιόμαχους εφοριακούς που θα σου φέρουν μόνο αντιδράσεις όταν δουν που το πάς το σχέδιο και που μπορεί να στο τινάξουν στον αέρα;

Κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε! Κατήργησαν λοιπόν το ΣΔΟΕ, μεταφέρανε φακέλους ελέγχων σε Δ.Ο.Υ. δεξιά κι αριστερά… θέσανε σε αχρηστία εκατοντάδες υπαλλήλους με εμπειρία που ήταν κοντά στην σύνταξη και αρχίσανε τις συγχωνεύσεις των υπηρεσιών.

Παράλληλα με τις συγχωνεύσεις που αποπροσανατόλισαν και αναστάτωσαν τον εφοριακό κλάδο κι όχι μόνον, έναν από τους ισχυρότερους δημοσιοϋπαλληλικούς κλάδους της χώρας, εφαρμόστηκαν ταυτόχρονα και πρωτοφανείς πολιτικές φορολογικής επίθεσης με ταυτόχρονη μείωση των αποδοχών των εργαζομένων στις Δ.Ο.Υ δημιουργώντας τους κλίμα ανασφάλειας και εξαναγκάζοντας την συμμόρφωσή τους. Το πείραμα του Μίλγκραμ σε πλήρη εφαρμογή!

Η περίοδος της διακυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου και μετά πάλι Σαμαρά, ήταν μια περίοδος τρομοκρατίας για τον εφοριακό κλάδο που θα μείνει αξέχαστη στους υπαλλήλους. Οι εγκύκλιες οδηγίες που ζητούσαν καταγραφές, εσωτερικούς ελέγχους, αναδιαρθρώσεις, δημιουργία συνεργείων για διεξαγωγή προληπτικών ελέγχων καθημερινά κλπ, πήγαιναν κι έρχονταν. Οι πιέσεις στους διευθυντές από τις αντίστοιχες Διευθύνσεις των Κεντρικών Υπηρεσιών ήταν καθημερινές και επιτακτικές. Ο εφοριακός κλάδος είχε προετοιμαστεί για να υποδεχθεί την αλλαγή της υπηρεσιακής του κατάστασης και την αποδοχή μιας οργάνωσης με ιδιωτικοοικονομικά δεδομένα.

Σ αυτήν τη νέα κατάσταση οι αντιδράσεις της Ομοσπονδίας των εργαζομένων ήταν προκλητικά ασθενικές, παραδομένες κυριολεκτικά στον παρασκηνιακό εναγκαλισμό των ηγετικών συνδικαλιστικών οργάνων με τις κυβερνητικές παρατάξεις της συγκυβέρνησης.

Απεργίες της μιας ημέρας, «ατάκτως ερριμμένες», προκλητική εστίαση μόνο στα κλαδικά μισθολογικά ζητήματα, οδήγησαν γρήγορα σε απαξίωση της όποιας διεκδικητικής διάθεσης  από τους υπαλλήλους που αποδέχθηκαν τη μοίρα τους. Παράλληλα η κοινωνία έβραζε κάτω  από τη πρωτόγνωρη φορολογική λαίλαπα.

Με το νόμο 4389/2016 συστήνεται η ΑΑΔΕ, η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων ένα όχημα ειδικού σκοπού στο οποίο πέρασε το σύνολο των υπηρεσιών είσπραξης και βεβαίωσης του Υπουργείου Οικονομικών και το οποίο συγκεντρώνει αρμοδιότητες που συνιστούν νομοθετική εξουσία, υποκαθιστώντας την κυβέρνηση και κατά παράβαση των αρχών του Συντάγματος. Από την στιγμή της δημιουργίας της ΑΑΔΕ, τα έσοδα από φόρους παύουν πλέον να χρηματοδοτούν τις ανάγκες του κράτους και διοχετεύονται στους μηχανισμούς εποπτείας του δημοσίου χρέους. (διαβάστε περισσότερα στο άρθρο του Γιώργου Φωτεινού: https://www.epamhellas.gr/mpampa-pos-legetai-sta-ellinika-mafia-aade-paidi/).

«Εγώ κάνω τη δουλειά μου»

Η εμπέδωση των μνημονιακών συμμορφώσεων για την κοινωνία, σε ένα μεγάλο μέρος πέρασε μέσα από τις υπηρεσίες των Δ.Ο.Υ και μετέπειτα ΑΑΔΕ.

Το εχθρικό εργασιακό περιβάλλον και το αβέβαιο της υπαλληλικής τους εξέλιξης οδήγησε το σύνολο των εφοριακών σε εναρμόνιση με τις επιταγές του Υπουργείου Οικονομικών.

Όλοι οι υπάλληλοι ανεξάρτητα εάν είχαν ή όχι ελεγκτική εμπειρία επιστρατεύτηκαν ως ελεγκτές σε καθημερινά συνεργεία ελέγχου.

Για τον δημόσιο υπάλληλο άρνηση υπηρεσίας δεν επιτρέπεται. Οφείλει να εκτελέσει και στη συνέχεια να εκφράσει τις αντιρρήσεις του εγγράφως. Χωρίς φυσικά αυτό να του λύνει το πρόβλημα. Αντιθέτως μπορεί να του προσθέσει περισσότερα.

Στην παρεπόμενη αγανάκτηση των επαγγελματιών για τους ελέγχους και τα πρόστιμα, και την καταγραφή τους σε αρχείο καταμέτρησης υποτρόπων, οι ελεγκτές υπάλληλοι εξαντλούσαν κάθε δυνατή ρητορική να εξηγήσουν τη διάσταση και το μένος της φορολογικής επίθεσης.

Όπως και στο πείραμα του Μίλγκραμ, όπου ο εντολέας ξεκαθαρίζει στο υποκείμενο της έρευνας ότι η δουλειά του είναι να πατάει το διακόπτη αδιαφορώντας για τα ουρλιαχτά του θύματος που είναι συνδεδεμένο με τα ηλεκτρόδια που του χορηγούν χιλιάδες βολτ, έτσι και ο υπάλληλος έχοντας αυστηρή εντολή από την κεντρική διοίκηση, το μόνο που μπορούσε να ψελλίσει στο τέλος στον ελεγχόμενο είναι το διαβόητο: «Εγώ κύριε απλά κάνω τη δουλειά μου»

Όπως και στο πείραμα του Μίλγκραμ, μόνον ένας αποχώρησε από το ανόητο πρόσταγμα να προκαλεί ηλεκτροσόκ στο θύμα. Αντίστοιχη πολύ μικρή αναλογία υπήρξε και στον κλάδο. Και σε πολλές περιπτώσεις, τα εύσημα πηγαίνουν και στους υπαλλήλους που εξέφρασαν  «αποχή» από την ελεγκτική φρενίτιδα και στους διευθυντές των Δ.Ο.Υ που τους σεβάστηκαν.

Ευθύνη της Ομοσπονδίας εργαζομένων στις Δ.Ο.Υ.

Το καθεστώς ΑΑΔΕ παρέλαβε την κοινωνία έτοιμη από τη κυβέρνηση Σαμαρά, καθώς το κλίμα τρόμου είχε ήδη εδραιωθεί με τις άμεσες κατασχέσεις, με τους εκτενείς φορολογικούς ελέγχους, με τις δημοσιεύσεις και τις ενημερώσεις για τις επιτυχίες των οικονομικών αρχών.

Παράλληλα στο πεδίο των Δ.Ο.Υ το κλίμα ήταν εξίσου φοβικό και οι διαφωνίες και η διαίρεση μεταξύ των εργαζομένων εμφανείς, αφενός από την επιφόρτιση πολλαπλών αντικειμένων και αλλαγών, από το πάγωμα των προσλήψεων, από την εισαγωγή νέου οργανογράμματος  τμημάτων και ιδιοτήτων όπως πχ το σώμα ελεγκτών είσπραξης και βεβαίωσης από την διαρκώς επικρεμάμενη διαδικασία αξιολόγησης.

Γρήγορα είχε αντιληφθεί κι ο τελευταίος υπάλληλος ότι ο «καθένας δουλεύει για τον εαυτό του».

Η Ομοσπονδία κυριολεκτικά λειτουργούσε ως φορέας ερμηνείας και διαμεσολάβησης για την προσαρμογή των νέων σχεδίων στις λειτουργικές δυνατότητες των μετασχηματισμένων υπηρεσιών.

Στα μνημονιακά αυτά χρόνια, ο κλάδος των εφοριακών απώλεσε την ενότητα που χαρακτήριζε τις διεκδικήσεις του κλάδου, γιατί δεν αντιλήφθηκε ότι τα υποσχόμενα μπόνους και οι ατομικοί στόχοι θα ήταν σε βάρος της συλλογικής ισχύος, δεν αντιστάθηκε όταν είχε τη δυνατότητα ισχυρής πίεσης λόγω των αντικειμένων που συγκέντρωνε, όπως για παράδειγμα της βεβαίωσης και της είσπραξης αφού αυτά μεταφέρθηκαν κεντρικά και στις τράπεζες, δεν εστίασε καθόλου σε εναλλακτικές μορφές αντίδρασης, παρά καλύφθηκε πίσω από μονοήμερες απεργίες ή στάσεις εργασίας, επέμεινε να διεκδικεί κλαδικά μόνο ζητήματα όταν τριγύρω ο κοινωνικός αυτοματισμός θέριευε, όταν τριγύρω διαρκώς ήταν φανερό πως η δημοκρατία και οι αρχές της ισονομίας και ισοπολιτείας είχαν μπει σε αναστολή. Απεκδύθηκε εντελώς το κοινωνικό του προφίλ καθώς δεν έκανε καμιά προσπάθεια να κοινωνήσει στους πολίτες την γνώση, την επιστήμη και τις προτάσεις του. Με άλλα λόγια, η Ομοσπονδία έδειξε τόσο στους υπαλλήλους όσο και στην κοινωνία ότι επιθυμεί να καρπωθεί ο κλάδος μερίδιο από τον μετασχηματισμό του σε οικονομική ομάδα κρούσης.

Τα  Καίσαρος Καίσαρι… Οι ατομικές  ευθύνες

Όσο καλά οργανωμένη κι αν είναι μια μονάδα, αυτός που αναδεικνύει το κύρος της, την οργάνωσή της και που μεταφέρει επαρκέστερα την αποστολή της, είναι ο κάθε ένας που συμμετέχει σ’ αυτήν. Η ατομική ευθύνη του καθενός είναι αδιαμφισβήτητη.

Οι εφοριακοί υπάλληλοι έχουν σε πολλές περιπτώσεις να διαχειριστούν διάφορες μορφές «εξουσίας» ή ισχύος θέσης αν θέλετε καλύτερα, τις οποίες οφείλουν να διαχειρίζονται με σύνεση, ενσυναίσθηση και αίσθημα δικαίου.

Δεν είναι όμως όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Δεν είναι έτοιμοι να διαχειριστούν την ευθύνη ή την ισχύ. Άλλοι την χάνουν, άλλοι την παρερμηνεύουν και άλλοι την χρησιμοποιούν προς ίδιο όφελος ή ως ψυχαναγκαστική διέξοδο.

Αν και τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει πολλές βελτιώσεις τόσο σε πρωτοβάθμια συλλογικά επίπεδα όσο και στην ομοσπονδία και τις αρμόδιες διοικητικές υπηρεσίες, ώστε τα φαινόμενα ειδικά των επίορκων υπαλλήλων να αντιμετωπίζονται τάχιστα και παραδειγματικά. Ακόμη και εκείνων που ακουμπούσαν και στις κομματικές πλάτες.

Η διαχείριση του ελεγχόμενου είναι πρωτίστως ζήτημα συμπεριφοράς και έπειτα εφαρμογής της νομοθεσίας και των κωδίκων. Η κακή συμπεριφορά πρέπει να στηλιτεύεται από όλους και να απομονώνεται ή να του αφαιρείται η δυνατότητα να την ασκήσει κάποιος.

Στον συλλογικό αντίποδα όμως, η ατομική ευθύνη των υπαλλήλων αντικατοπτρίζεται και στις επιλογές των εκπροσώπων τους.

Δυστυχώς, η εμμονή να προωθούν στην διοίκηση του δευτεροβάθμιου οργάνου τους εκπροσώπους που έχουν αναφορά στα κόμματα εξουσίας, έχει συμβάλει καθοριστικά στην απαξίωση του κλάδου τόσο στο εσωτερικό πεδίο όσο και στο κοινωνικό.

Για τους συνδικαλιστές αυτούς, αποδεδειγμένα έχει διαπιστωθεί ότι αυτή η δράση είναι προπαρασκευαστικό στάδιο για την μετέπειτα κομματική αξιοποίησή τους.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων, στόχος τους είναι ο κατευνασμός των αντιδράσεων και η στρογγυλοποίηση των αιτημάτων με κατάληξη έναν συμβιβασμό κάτω των προσδοκιών.

Θεωρούσα όσο ήμουν στην υπηρεσία ότι ο κλάδος, ειδικά στην αρχή του πρώτου μνημονίου, είχε τέτοια δυναμική και από έμψυχο υλικό αλλά και εξ αντικειμένου που είχε στην κατοχή του, που θα μπορούσε πραγματικά να συμβάλει στην αναστολή της εφαρμογής του μνημονίου, αν όχι στη χάραξη άλλου δρόμου. Αν κατέβαζε ρολά όπως λέμε για μια βδομάδα, έναν μήνα (το είχε κάνει παλιότερα) με ταυτόχρονη στροφή προς την κοινωνία και τις υπόλοιπες συνδικαλιστικές οργανώσεις, εξηγώντας την αξία της αντίδρασης, του τι διακυβεύεται, αφού κατέχει την οικονομική γνώση, ενδεχομένως σήμερα να μιλούσαμε για άλλα πράγματα.

Αντ αυτού ήταν ο πρώτος κλάδος που έβαλε «πλάτη» όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο τότε πρόεδρος της ομοσπονδίας,  Γρίβας.

Castra Praetoria ή Αποκατάσταση της Δημοκρατίας;

Η Πραιτοριανή Φρουρά (Cohortes Praetoriae) ήταν ένα στρατιωτικό σώμα που οι απαρχές του ορίζονται στον 3^ο π.Χ. αιώνα, που είχε σαν αποστολή την ασφάλεια του αυτοκράτορα και λειτουργούσε τόσο ως σωματοφυλακή όσο και ως μυστική και οικονομική υπηρεσία.

Η δράση της απλώνεται για 600 χρόνια περίπου, όπου και διαλύθηκε από τον Μέγα Κωνσταντίνο το 312 μ.Χ.

Οι Πραιτοριανοί ήταν επίλεκτοι λεγεωνάριοι που φορούσαν μπλέ στολή για να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους στρατιώτες, αμοίβονταν με πολύ υψηλότερους μισθούς και ήταν οργανωμένοι σε κοόρτεις των 1000 ανδρών η κάθε μια.

Επί αυτοκράτορα Τιβέριου οι Πραιτοριανοί συγκεντρώθηκαν στη Ρώμη σε ειδική καστροπολιτεία, την Castra Praetoria, που εξασφάλιζε την προστασία τους από το πλήθος που δεν τους είχε σε ιδιαίτερη εκτίμηση.

Καθώς τα περιστατικά βίας με αποκορύφωμα το τελευταίο συμβάν στη Δ.Ο.Υ. Κοζάνης έχουν θορυβήσει τα μέγιστα τους εφοριακούς, πολλοί πλέον ζητούν και δικαίως, να επανασχεδιαστούν και να εφαρμοστούν μέτρα προφύλαξης και ατομικής προστασίας όπως η απαγόρευση εισόδου στις Δ.Ο.Υ., η τοποθέτηση μηχανημάτων σάρωσης στις εισόδους, η τοποθέτηση υπηρεσίας ασφαλείας (security), ενώ για τα συνεργεία ελέγχων (προληπτικών, τακτικών κλπ) να ενισχυθούν με αστυνομική συνοδεία ή να επανέλθει κι ένα παλιό μέτρο της οπλοφορίας που είχαν κάποτε οι υπάλληλοι των υπηρεσιών του ΣΔΟΕ.

Παρατηρείται λοιπόν μια στόχευση στις διεκδικήσεις στην περαιτέρω οχύρωση των υπαλλήλων και των υπηρεσιών.

Είναι οξύμωρο να ζητάς από το «κράτος πολυεθνική», όπως κατάντησαν τη δημόσια διοίκηση ειδικά οι μνημονιακές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, να αντιμετωπίσει με «εταιρική ευθύνη» θέματα ασφάλειας και ικανοποιητικών αμοιβών, εργαζομένους που τους έθεσε σε καθεστώς αβεβαιότητας και ατομικών κινήτρων, που δημιούργησε υπαλλήλους δύο ταχυτήτων αμοιβών, που έθεσε τη μισθολογική τους εξέλιξη  στη κατάψυξη  χαμηλώνοντας παράλληλα το ύψος των αποδοχών που απαίτησε περισσότερη δουλειά με λιγότερες αμοιβές, προσωπικό, εξοπλισμό και υπό έναν μανδύα απροσδιόριστου κινδύνου για την επαγγελματική τους εξασφάλιση.

Η προσήλωση στην οχυρωματική περιχαράκωση των υπηρεσιών των ΔΟΥ, θα της στερήσει ακόμη μια δυνατότητα να έρθει κοντά προς την κοινωνία, της οποίας είναι μέλη και ζουν ανάμεσά της οι εφοριακοί υπάλληλοι.

Το ζητούμενο μετά το αποτρόπαιο γεγονός του τσεκουροφόρου,  δεν είναι να δημιουργηθεί μια Castra Praetoria για τις εφορίες, αλλά να ανακτήσουν το ρόλο τους ως υπηρεσία διασφάλισης των συμφερόντων του ελληνικού λαού.

Γιατί αυτοί που επιτίθενται στις Δ.Ο.Υ και τους υπαλλήλους δεν είναι οι πολυεθνικές, οι offshore, δεν είναι οι καναλάρχες και οι μεγαλοδημοσιογράφοι, δεν είναι οι πλοιοκτήτες, δεν είναι τα οργανωμένα παρακυκλώματα. Είναι οι καθημερινοί άνθρωποι που έχουν υποστεί εισοδηματική αφαίμαξη, επαγγελματική καταστροφή και ως επιστέγασμα αντιμετωπίζουν και μια ανηλεή φορολόγηση και ταλαιπωρία, που απειλεί και την ίδια τη διαβίωσή τους. Είναι βεβαίως και το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που ανέκαθεν κινούνταν στη πλέμπα του κοινωνικού, επαγγελματικού και οικονομικού ιστού και που στις εποχές αυτές, κάλυψε τα κενά που άφησε η νέα μεγάλη μετανάστευση.

Το ζητούμενο είναι η αποκατάσταση της λειτουργίας της Δημοκρατίας, καθώς επί συνόλω τέθηκε σε αναστολή ή παραβιάστηκαν ουσιώδεις συνταγματικές διατάξεις.

Η ίδια η ΑΑΔΕ είναι η πρωταρχική παραβίαση του υπέρτατου νόμου του κράτους μας, που είναι το Σύνταγμα, εισάγοντας ανεξάρτητη αρχή που δεν έχει θεσπιστεί.

Και δοθείσης της τραγικής συγκυρίας, είναι ευκαιρία η Ομοσπονδία των εφοριακών να ανακινήσει και να προτάξει το ζήτημα της αντισυνταγματικότητας της ΑΑΔΕ καθώς είχε καταθέσει και μήνυση επ’ αυτού και να απαιτήσει την απόδοση της υπηρεσίας  και πάλι στο αρμόδιο υπουργείο.

To έλλειμμα δημοκρατίας γεννά χασματικές αντιθέσεις, γεννά φασίζουσες συμπεριφορές, παράγει όλο αυτά τα κοινωνικοπολιτικά φαινόμενα βίας, αντεκδικήσεων, διακρίσεων, ανισότητας.

Καμία επαγγελματική ομάδα δεν μπορεί να διεκδικήσει μερίδιο ή μεταχείριση τέτοια, σε ένα περιβάλλον που ο αυταρχισμός και η υφαρπαγή κάθε ιδιωτικού και δημόσιου περιουσιακού στοιχείου γίνεται κυρίαρχη πολιτική ατζέντα και επιβάλλεται με πληθώρα νόμων και κανόνων.

Ο διχασμός της κοινωνίας, η τροφοδότηση του κοινωνικού αυτοματισμού, δίνουν την ελευθερία στις κυβερνητικές ελίτ να ασκήσουν ολοένα και μεγαλύτερη πίεση και να εγκαθιδρύσουν το καταλυτικό καθεστώς φόβου, όπου αφήνει πεδίο δράσεων ευρύ για την επίτευξη των στόχων του γερμανοευρωπαϊκού “anslusch” – της προκεκαλυμμένης προσάρτησης με άλλα λόγια.

Ένα από τα ερωτήματα των σημείων των καιρών, είναι αν οι εφοριακοί έχουν αντιληφθεί πως έχουν στρατολογηθεί σε αυτήν την τακτική με όσο το δυνατό λιγότερες δυνάμεις, λιγότερα εφόδια, λιγότερες αμοιβές, σαν να ’ναι περιθωριακοί μισθοφόροι που συγκεντρώνονται να τρέξουν το φορομάζωμα για να περισώσουν τη χώρα που χρεοκόπησε από τους ίδιους και τους συμπολίτες τους! («Μαζί τα φάγαμε»!) Κάνοντας τη «βρώμικη δουλειά» με κυρίαρχο κίνητρο το λίγο καλύτερο εισόδημα το οποίο βρίσκεται υπο διαρκή αίρεση (υπερβάλλουσα διαφορά – ενιαίο μισθολόγιο vs ειδικό μισθολόγιο) και με έναν αιωρούμενο φόβο για το επαγγελματικό τους αύριο.

Ένα ακόμη ερώτημα, είναι αν αντιλήφθηκαν ότι την περίοδο της καραντίνας του κορωνοϊού, η ύπαρξή τους δεν αποδείχθηκε και ιδιαίτερα απαραίτητη. Οι νέες τεχνολογίες και οι ανάγκες έδειξαν ότι μπορεί να γίνει η δουλειά και αλλιώς. Ότι η φοροσυλλογή μπορεί να πάει και πιο πίσω ή να ανασταλεί ή να μοιραστεί με σχήματα τύπου ΣΔΙΤ.  Δεν μπορούμε να φανταστούμε τι συμπεράσματα μπορεί να έχουν καταγραφεί από όλη αυτή την ιστορία.

Συνεπώς είναι ανάγκη να γίνει κυρίαρχα μια αυτοκριτική στον κλάδο, να επανεξετάσει τους στόχους και την αποστολή του και να αποφασίσει αν θα περιχαρακωθεί κάτω από μια πολιτική που δεν την υιοθετεί όπως διατείνεται, αλλά την υπηρετεί γιατί είναι σύννομο με τις διατάξεις ενός κώδικα. Την ίδια στιγμή που εκατοντάδες άρθρα και νόμοι αλλά και ο ανώτερος νόμος του κράτους, ο νόμος που ορίζει τον εντολέα και τον εντολοδόχο (Κυρίαρχος Λαός – Κυβέρνηση), το Σύνταγμα δηλαδή, έχουν καταπατηθεί αναίσχυντα, στο όνομα των έκτακτων συνθηκών.

Από τους εφοριακούς η κοινωνία απαιτεί μια δίκαιη φορολογική πρόταση και μια ποιοτική βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών. Για αυτό και δεν έχει καμία αντίρρηση να λαμβάνουν και την όποια ανταποδοτική αμοιβή.

Απαιτεί όμως και την σθεναρή εναντίωση όταν διεξάγεται μια φοροεπιδρομή και μετέχουν ως εργαλείο σε ένα πογκρόμ δικαίων και αδίκων χωρίς διακρίσεις και όρια.

Και αυτή τη στάση δεν μπορούν να την υποστηρίξουν με τις ηγεσίες των κομματικών εκπροσώπων που πριμοδοτούν.

Είναι ελπιδοφόρο το ότι σε όλη αυτή τη περίοδο, τόσο στο κλάδο τους όσο και σε άλλους κλάδους, έχουν δημιουργηθεί παρατάξεις από τη βάση με υπαλλήλους που αποφάσισαν να αφήσουν τις κομματικές καθοδηγήσεις και αναθέσεις και έχουν παράξει έργο που πραγματικά φαίνεται, κι απ’ την ποιότητα των διεκδικήσεων, πως κινείται στον άξονα της κοινής λογικής, του πραγματικού ενδιαφέροντος για την υπηρεσία και τη βελτίωση των λειτουργικών και εργασιακών υποδομών, λαμβάνοντας υπόψη και  την κοινωνική διάσταση και το πολιτικοοικονομικό πλαίσιο.

Αν θέλουν λοιπόν οι δημόσιοι υπάλληλοι αλλά και οι επαγγελματίες και οι εργαζόμενοι στους άλλους τομείς, θα πρέπει επιτέλους να δώσουν δύναμη και να αναδείξουν τέτοιες δυνάμεις στους χώρους τους, να εστιάσουν στα ουσιώδη ζητήματα που αποτελούν βασική πηγή των αδιεξόδων και των αποτυχιών των διεκδικήσεών τους και που συνδέονται με τα αδιέξοδα και τις ανησυχίες της κοινωνίας της οποίας αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της.

Οι κλαδικές κλασσικές διεκδικήσεις έχουν αποτελέσει προ πολλού ανεδαφικές και διαχωριστικές γραμμές δράσης. Αν το πετύχουν αυτό οι συνδικαλιστικές οργανώσεις θα αποτελέσουν την θρυαλλίδα της κοινωνικής αφύπνισης, γιατί ο λαός στο σύνολό του δεν είναι οργανωμένος ούτε θεσμικά κατοχυρώνεται για τις κινητοποιήσεις του. Εν αντιθέσει με τις οργανώσεις των υπαλλήλων, ειδικά του δημοσίου, που στηρίζουν και τρέχουν το οικοδόμημα, την επιτελική διαχείριση του οποίου, έχουν αναλάβει δανειστές και πολιτικοί της υποτέλειας.

Το έλλειμμα δημοκρατίας είναι ευθύνη όλων μας να αποκατασταθεί, η εντολή του κυρίαρχου λαού πρέπει να εδραιωθεί και να επικαιροποιηθεί μέσα από ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα είναι απόρροια ευρύτατου και επαρκούς διαλόγου.

Ας αναλογιστούν οι εφοριακοί για παράδειγμα ποια ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία τους την τελευταία πενταετία; Η αναστολή της αξιολόγησης. Πως το πέτυχαν; Με οργανωμένη αποχή. Ούτε οι απεργίες βοήθησαν, ούτε ο διάλογος.

Τι βάζουν ανάμεσα στα άλλα στο τραπέζι τώρα μετά από το τραγικό αυτό συμβάν της Δ.Ο.Υ Κοζάνης; Την αποχή από τον προληπτικό έλεγχο με στόχο των αναπροσανατολισμό του και τον επανασχεδιασμό του.

Χρειάζεται λοιπόν μια στοχευμένη και εποικοδομητική «πολιτική απεργία» και τα αποτελέσματα ειδικά στην περίπτωση της αξιολόγησης είναι η καλύτερη απόδειξη της επιτυχίας του εγχειρήματος.

Ο Λάμπρος Μαυρουδής είναι πρώην εφοριακός, μέλος του ΕΣΣ του ΕΠΑΜ.