Rambo μαϊμού, κυβέρνηση - δελφινάριο;

του Ανδρέα Ζαφείρη


Τον Ιούνιο του 1985, ο εικοσάχρονος Πάνος, νεαρός ΟΝΝΕΔίτης, γυρνώντας στη πατρίδα από τη Λυών που σπούδαζε, πηγαίνει με τη παρέα του στο κινηματογράφο. Στην αίθουσα, προβάλλεται το αριστούργημα του Τζωρτζ Κοσμάτος, «Ράμπο ΙΙ: Η Αποστολή». Ένας αριστουργηματικός Σιλβέστερ Σταλόνε, εισέρχεται στο έδαφος του Βιετνάμ για να απελευθερώσει Αμερικανούς στρατιώτες, με τη βοήθεια της γοητευτικής Κο Μπάο. Απέναντί τους ο σαδιστής Βιετναμέζος λοχαγός Βιν και ο Ρώσος αντισυνταγματάρχης Παντόβσκι. Κάθε του σφαίρα εξοντώνει δεκάδες σχιστομάτηδες «κόκκινους».

Ο Πάνος και η παρέα του χειροκροτούν ενθουσιασμένοι. Είναι η εποχή της Γαλάζιας Γενιάς, των Κενταύρων, της Μπέσσυ Αργυράκη και του «μύρισε θυμάρι και βασιλικός».

Λίγα τετράγωνα πιο πέρα, ένας δωδεκάχρονος, που ακούει στο όνομα Αλέξης, ανεβαίνει στο κρεβάτι του για να κρεμάσει ένα πόστερ του Τσε Γκεβάρα στο τοίχο. Λίγα χρόνια μετά θα βαφτίσει το γιό του Ερνέστο. Σχεδόν ένα χρόνο πριν της εκλογή της πρώτης «αριστερής» κυβέρνησης στη χώρα.

Θα μπορούσε να είναι σκηνή από επιθεώρηση στο Δελφινάριο; Ίσως. Κάποιες άλλες εποχές. Ή σε μια άλλη χώρα.

Εάν δεν είχε μετατραπεί το Αιγαίο σε ΝΑΤΟική λίμνη, εάν δεν παρακαλούσαμε τους «συμμάχους» να τους παραχωρήσουμε επιπλέον βάσεις σε Κρήτη, Κάρπαθο και λοιπές βραχονησίδες.

Σε μια άλλη χώρα θα μπορούσε ο υπουργός άμυνας να ντύνεται πότε ΟΥΚ, πότε βατραχάνθρωπος, πότε πτέραρχος . Πτέραρχος αλά Χατζηχρήστος. Να ανοίγει τη πόρτα να εισέρχονται οι «ιδού ο στρατός σας».
Εάν πάνω από το 50% των νέων δεν ήταν άνεργοι, εάν δεν είχε φτάσει το ωρομίσθιο στα 3 ευρώ, εάν οι συντάξεις δεν ήταν επιδόματα επιβίωσης και ανεργίας μαζί, εάν… εάν.. εάν…

Σε μια άλλη χώρα, ένας πρωθυπουργός δεν θα βάφτιζε το γιό του Ερνέστο για να εφαρμόσει ένα χρόνο μετά το νεοφιλελεύθερο οικονομικό πρόγραμμα του Πινοσέτ.

Σε μια άλλη χώρα τα νούμερα αυτά θα παιζόταν στην επιθεώρηση. Και ο κόσμος που θα τα παρακολουθούσε θα γελούσε.

Εδώ, τα λέμε κυβέρνηση.

Και κλαίμε…