Ανάκτηση Εργασίας ή ανάκτηση κυριαρχίας

Αναλυτής Γιώργος  – Μέλος του ΕΠΑΜ.

Με αφορμή της δηλώσεις του πρωθυπουργού στην ΔΕΘ,  γίνονται αναφορές σε δημόσιες συζητήσεις, στην αναγκαιότητα ή μη της περικοπής των συντάξεων και της αύξησης των ασφαλιστικών εισφορών και στην αρχιτεκτονική του νέου συνταξιοδοτικού συστήματος. Σχεδόν καμία συζήτηση δεν γίνεται για το πραγματικό διακύβευμα. Το συνταξιοδοτικό σύστημα της Ελλάδας είναι διανεμητικό. Οι σημερινοί εργαζόμενοι πληρώνουν τις συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων κι αυτό διότι κάποιοι πολιτικοί λεηλάτησαν τα ασφαλιστικά ταμεία.  Για την αποφυγή φαινομένων ακραίας φτώχειας των ηλικιωμένων, επινόησαν την ύπαρξη κάποιας μορφής βασικής εθνικής σύνταξης, η οποία θα χρηματοδοτείται από τον προϋπολογισμό και θα παρέχεται με ηλικιακά κριτήρια. Εκεί θα εξαντλείται η συμβολή του κρατικού προϋπολογισμού.

Η Ελλάδα θα είναι μία ακόμα χώρα της Ε.Ε. , όπου θα υπάρχει κάποια μορφή συστήματος Ελαχίστου Εγγυημένου Εισοδήματος, δηλαδή κάποιου επιδόματος έσχατης ανάγκης. Και σε συνδυασμό με την παροχή  αγαθών και υπηρεσιών σε είδος προς τα φτωχότερα νοικοκυριά – κάτι που έχει υιοθετηθεί στο πλαίσιο των προγραμμάτων «καταπολέμησης της ανθρωπιστικής κρίσης», φτωχοποιούν ακόμα περισσότερο τον λαό.

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, συζητούν αν θα πρέπει να γίνει περικοπή συντάξεων από 1-1-2019.  Η απάντηση του πρωθυπουργού σε ερώτηση δημοσιογράφου του ΑΝΤ1 για τις συντάξεις, ήταν η εξής:  ‘’ Το συγκεκριμένο μέτρο θα εξηγήσουμε στην Κομισιόν ότι είναι ένα μέτρο αντιαναπτυξιακό και μη διαρθρωτικό. Διότι αφορά στην προσωπική διαφορά και αφορά κάποια συγκεκριμένη μερίδα συνταξιούχων, οι οποίοι σήμερα είναι πάνω από 70 ετών οι περισσότεροι. Άρα η όποια περικοπή δαπανών δεν θα είναι μια μόνιμη περικοπή. Θα σβήσει με το πέρασμα του χρόνου. Δεν θα έχει καμία επίπτωση στη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος ‘’.

Το… μακάβριο επιχείρημα με το οποίο θα επιχειρήσει να πείσει ο Αλέξης Τσίπρας τους δανειστές γιατί δεν θα πρέπει να μειωθούν οι συντάξεις!..  

(κατά τα άλλα, βγήκαμε από τα μνημόνια και αποφασίζουμε μόνοι μας ).

Με δεδομένο ότι το 2019 έχουμε εκλογές, σε Ευρώπη και Ελλάδα, είναι πιθανό , το θέμα των περικοπών των συντάξεων , να γίνει αντικείμενο ψηφοθηρίας τόσο από Έλληνες βουλευτές, όσο και από Ευρωπαίους αξιωματούχους που ζητούν θώκους. Μην μας φανεί παράξενο αν ο Μοσχοβισί και άλλοι Ευρωπαίοι ζητήσουν να μην γίνει περικοπή συντάξεων, (ενώ είναι ψηφισμένο και αποφασισμένο).

Τα βασικά της προβλήματα της οικονομίας.

Εάν κάποιος μελετήσει τα στατιστικά στοιχεία των τελευταίων ετών για την εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το βασικό της πρόβλημα είναι η ύπαρξη χρόνιας ύφεσης, δηλαδή μεγάλη χρονική περίοδο με φθίνουσα οικονομική δραστηριότητα, η οποία έχει μεταφραστεί, σε μόνιμα υψηλή ανεργία.

Στόχος των Μνημονίων ήταν, βραχυχρόνια, η χρηματοδότηση των δημοσιονομικών αναγκών και η στήριξη των τραπεζών και, μεσοπρόθεσμα, η αποκατάσταση των εσωτερικών και εξωτερικών ισορροπιών, η επιστροφή της χώρας στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου και η δημιουργία μιας βάσης για σταθερή και βιώσιμη ανάπτυξη.

Πέτυχαν τους στόχους τους τα Μνημόνια;

Η συνήθης απάντηση που δίνεται στον δημόσιο διάλογο είναι αρνητική, και το γεγονός ότι μετά από οχτώ χρόνια η Ελλάδα  φοβάται μην αποκλειστεί από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίου (δηλαδή τα δάνεια και την πίστωση) , αντί να θέτει θέμα κυριαρχίας , φαίνεται να συνηγορεί προς αυτή την άποψη.

Μεταξύ 2008 (πρώτη χρονιά με αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης) και 2017, το ΑΕΠ μειώθηκε σχεδόν κατά ένα τρίτο (Πηγή: IMF, Reinhart and Rogoff (2018) and Eurostat ) . Επιπρόσθετα, η ελληνική κρίση είναι μία από τις πλέον μακροχρόνιες που έχουν καταγραφεί σε καιρό ειρήνης μεταπολεμικά. Η ύφεση ήταν αναπόφευκτη. Για να μειωθούν τα πρωτογενή δημοσιονομικά ελλείμματα διαλέγουν την αύξηση των φόρων και τη μείωση των δημοσίων δαπανών.  Οι ενέργειες αυτές έχουν προφανή υφεσιακά αποτελέσματα. Το συνολικό ύψος των μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής στην Ελλάδα ήταν πραγματικά δυσθεώρητο. Ex ante, τα μέτρα αυτά κατά την περίοδο 2010-2017 αντιστοιχούσαν σε ποσοστό σχεδόν 30% του ΑΕΠ, σχεδόν ισόποσα μοιρασμένα μεταξύ αύξησης των φορολογικών εσόδων και περιστολής των δημοσίων δαπανών.

Τα πραγματικά ερωτήματα.

Ο Αλέξης Τσίπρας μιλώντας στην ΔΕΘ , έκανε λόγο για σχέδιο ανάπτυξης και σχέδιο ΑΝΑΚΤΗΣΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. ( το σχέδιο και το όραμα για την Ελλάδα της νέας εποχής), όπως το ονόμασε.  Στην ουσία ήταν μια προεκλογική παροχολογία , μιας και είμαστε πλέον σε προεκλογική περίοδο.

Η Ελλάδα έχασε 18 δις Ευρω του ΑΕΠ , έγινε κατά 18 δις φτωχότερη το 2017 και θα κουβαλά αυτή τη ζημιά των 18 δις ευρώ ετησίως για πολλά χρόνια. (πηγή ΕΛΣΤΑΤ ).

Όλα αυτά δεν τα γνωρίζουν οι εταίροι- δανειστές μας ; Ασφαλώς ναι. Τότε γιατί ποιούν την νήσσαν ;  Πολύ απλά , θέλουν να ξεμπερδέψουν όσο γίνεται πιο γρήγορα με την Ελλάδα, διότι υπάρχει ένα σοβαρότατο πρόβλημα που ακούει στο όνομα ΙΤΑΛΙΑ.  

Πέρα από τους εταίρους δανειστές , όμως, το πραγματικό πρόβλημα της οικονομίας είναι ότι τελεί υπό καθεστώς  (ας μου επιτραπεί η έκφραση ), ‘’δομικής κατάρρευσης ‘’. Και για να ξεπεραστεί η κατάσταση αυτή, απαιτούνται επενδύσεις 20 δις ευρώ το χρόνο. Ποιος θα τις κάνει; Με ποια κεφάλαια; Σε ποια χώρα;  Υπό ποιες διοικητικές και πολιτικές συνθήκες ;

Αυτά είναι τα πραγματικά ερωτήματα και όχι οι διάφορες αναπτυξιακές υποσχέσεις.

Αντί λοιπόν ο πρωθυπουργός να μιλά για  ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ , θα έπρεπε να μιλά για ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ. Αλλά δυστυχώς οι υποταγμένοι και οι υποτελείς δεν μιλούν ποτέ για κυριαρχία.