Με πόνο ψυχής...

Όλοι γνωρίζετε τι σημαίνει πόνος ψυχής. Έχει γραφτεί, έχει τραγουδηθεί, έχει εκφραστεί με χίλιους δύο τρόπους.

Πόνο ψυχής εκφράζει κάποιος με ειλικρίνεια, ενώ ένας άλλος με υποκρισία. Άλλος επαναλαμβάνει την φράση μηχανικά κι άλλος με συνειδητό τρόπο ή με συναίσθηση, όπως λέγεται συνήθως. Υπάρχει εκείνος που μιλά για τον πόνο της ψυχής του προκειμένου να συμπαρασύρει άλλους σε ένα σχέδιο που έχει εκπονήσει (να που κι εδώ υπάρχει πόνος).

«Πόνο ψυχής» επικαλούνται συνεχώς διάφοροι βουλευτές της αριστεροδεξιάς (γνωστής και ως αριστεροκαμμένης) διακυβέρνησης. Η εξουσία καίει αυτή την εποχή και το τελευταίο χαρτί της, την αριστερά. Το κάνει γιατί δεν χρειάζεται αυτά τα προσχήματα και προχωρά χωρίς υποκρισίες και άνευ πόνου ψυχής. Εδώ, υπάρχει η ωμή ειλικρίνεια: οι σκλάβοι πρέπει να κατανοήσουν πως θα παραμείνουν δούλοι, επειδή εμπιστεύθηκαν και με το παραπάνω τους διάφορους πράκτορες της κυριαρχίας, που σπάρθηκαν και αναπτύχθηκαν μέσα στους κόλπους της κοινωνίας.

Σπαράζουν από απελπισία και «πόνο ψυχής» οι εισπράττοντες παχυλές βουλευτικές αμοιβές. Πονούν οι συνδικαλιστές και οι κοινωνικοί φορείς, που συνδιαλέγονται και κινητοποιούνται με μόνιμη επιδίωξή τους να γεμίσουν τα μάτια των υπηκόων με στάχτη και ακόμη περισσότερες ψευδαισθήσεις.

Με «πόνο ψυχής» ψήφισαν ή σιγοντάρισαν την υπερψήφιση των δύο πρώτων μνημονίων. Με «πόνο ψυχής» έφεραν το τρίτο μνημόνιο. Με «πόνο ψυχής» εγκαθιδρύουν το τέταρτο και πλέον παρατεταμένο μνημόνιο, που θα έχει διάρκεια μέχρι το 2050, τουλάχιστον.

Βγαίνει, λοιπόν, ο κάθε αριστεροκαμμένος βουλευτής και δηλώνει πως θα ψηφίσει με «πόνο ψυχής» επειδή δεν βλέπει ή δεν υπάρχει άλλη λύση.

Αλλά, για να υπάρχει πόνος ψυχής θα πρέπει αυτή να μην έχει πουληθεί στον διάβολο. Όμως, όλοι αυτοί οι θεομπαίχτες έχουν σκεπάσει την ψυχή τους με ό,τι πιο ακάθαρτο έχουν συσσωρεύσει στην άθλια πορεία της ζωής τους, η οποία σήμερα ολοκληρώνει έναν ακόμη κύκλο αθλιοτήτων.

Μπορούν και μιλούν για «πόνο ψυχής» απευθυνόμενοι σε μωρούς. Όμως δεν είναι όλοι μωροί, δυστυχώς γι αυτούς.

Τι θα πει δεν υπάρχει λύση; Όποιος υπόσχεται και δεν μπορεί να εκπληρώσει τις υποσχέσεις τότε παραιτείται. Όχι ως άτομο αλλά ως κυβέρνηση και δεν επιβάλλει χειρότερα μέτρα, ποντάροντας στον απέραντο μαζοχισμό του αριστερού υπηκόου, που προτιμά να τον κρεμάσει ο «δικός», από το να τον τιμωρήσει ο πολιτικώς αντίπαλος.

Η αλήθεια όμως είναι πως οι αριστεροκαμμένοι ήρθαν για να πραγματοποιήσουν αυτά που δεν τολμούσαν οι προγενέστεροι.

Ο «θρίαμβος» συνεχίζεται! Μετά την ψήφιση έρχεται η «ελάφρυνση» και όχι κάποιο κούρεμα του χρέους, όπως άφηναν και αφήνουν να εννοηθεί. Όπερ σημαίνει: επέκταση του χρόνου αποπληρωμής και περισσότεροι τόκοι, άρα η «ελάφρυνση» γίνεται μεγέθυνση και μεγαλύτερο βάρος που θα επιπέσει στις πλάτες των ταλαιπωρημένων ανθρώπων του ελλαδικού χώρου.

Αλίμονο στους μαζοχιστές υπηκόους! Με πόνο ψυχής.

Ρομφαίος